Het is niet voor het eerst dat ik het in deze kolommen mag hebben over deze band rond songschrijver Jeb Barry en deze plaat, de derde in iets minder dan drie jaar en in totaal de vierde van de band, draagt onmiskenbaar de sporen van de Covid-pandemie in zich.

Zoals ik al schreef bij “Ride My Galaxy” (2022) en “Ordinary Folks” (2020) vind ik Jeb Barry een bijzonder straffe songschrijver, die beschikt over een enorm observatievermogen en die, van daaruit, al dan niet fictieve verhalen tot leven brengt: je weet niet of ze werkelijk gebeurd zijn, maar Barry brengt het zodanig doorleefd, dat je, keer op keer, het gevoel krijgt dat het over echte mensen en echte gebeurtenissen zou kunnen gaan.

Weinig toeters en bellen op deze plaat: hooguit enkele gitaren, akoestisch of lapsteel, een banjo, enkele orgellijntjes, een eenvoudige accordeon en een enkele keer een geweldige fiddle. Die is in handen van de mij onbekende Amy Attias en die maakt van het afsluitende “All Girls Break Hearts” een hartverscheurend mooie song over kapotte relaties en de somberheid die ons overvalt wanneer het ons overkomt. Ik begin bij het einde, omdat dat me toelaat u erop te wijzen dat Barry niet meteen de meest vrolijke periode meemaakte en dat dit zich vertaalt in een veeleer donkere toon, die door de hele plaat waart.

Je kan haast niet anders dan aan Townes Van Zandt of Steve Earle denken, als je deze plaat beluistert: de relaties lopen wel eens verkeerd, het gedrag van mensen tijdens de pandemie getuigde niet altijd van veel mededogen en Amerika blijft maar geplaagd worden door schietpartijen op scholen. We zwijgen dan nog even over het oorlogen-palmares dat de States bijeengespaard hebben en die letterlijk tienduizenden het leven kostten. Barry, die in het dagelijkse leven de kost verdient in het onderwijs, staat dus dichtbij enkele van zijn onderwerpen en hij stelt met spijt in het hart vast dat zijn land wel sterk is in het organiseren van vlaggenceremonies, maar dat er verder weinig gebeurt om te voorkomen dat oorlog en schietpartijen slachtoffers maken. Ook de vereenzaming van de doorsnee mens, die kennelijk zelfs op café op z’n smartphone zit te turen, in plaats van zich te amuseren met de vrienden.

Dat resulteert in knappe songs als “Memorial Day” en “The War” over oorlog, “Miss June” en “The Covid Unit” over de pandemie, “Generation Lockdown” over de schietpartijen en verder “Southern Drawl in Heaven” en “Preacher”, over mislukte relaties. Allemaal behoorlijk zwaar op de hand, maar het evenwicht wordt bewaakt door songs als” Twine”, een nummer dat Barry schreef als eerbetoon vlak na de dood van John Prine en ”Baby Got Drunk”, eentje dat uit de pen van Shel Silverstein had kunnen komen. Tel daarbij de opener “Chelsea off My Mind”, de telkens weerkerende poging om iets te schrijven in de richting van Big Star en de al vermelde afsluiter “All Girls Break Hearts” en je krijgt een bijzondere, homogene plaat, waarmee Jeb Barry meer dan overtuigend aantoont dat een song niet per se een herkenbaar refrein hoeft te hebben om zich in je hoofd te kunnen boren.

Ik besef het wel, hoor: ook deze zal hier weinig airplay krijgen, maar toch: luister asjeblief even naar The Pawn Shop Saints: ze zijn het meer dan waard !

(Dani Heyvaert)